Wanneer twee klasbakken als John Scofield en Jon Cleary de handen in mekaar slaan voor een muzikale samenwerking zijn we er als de kippen bij om dit in levenden lijve mee te maken. Het Depot was the place to be en de organisatoren kozen verrassend voor een opstelling met zittend publiek. Dit hadden we nog nooit meegemaakt maar alles moet eens een eerste keer gebeuren.

Beide heren betreden keurig op tijd het podium en zetten zich in stelling – Cleary achter een heuse pianovleugel en Scofield in de nabijheid van zijn gitaar en versterker – om meteen van start te gaan met ‘Sooth Me’ een rhytm & bluesklassieker die de meesten onder ons wel zullen kennen in de versie van Sam Cooke. En meteen was de toon gezet. Het zou een memorabel avondje worden. Jon Cleary, van geboorte een Engelsman (Kent, augustus 1962), woont al bijna heel zijn leven in New Orleans. Via de platen die zijn nonkel meebracht van zijn reizen naar New Orleans kwam een jonge Cleary in contact met deze fascinerende stad en zijn muziek. Hij bestudeerde nauwgezet de muziek en vingerzettingen van o.a. Professor Longhair, Fats Domino en andere wereldberoemde toetsenisten uit The Big Easy en trok op zeer jonge leeftijd naar ginds om er zich te verdiepen in de muzikale cultuur en het leven op zich in NOLA. Vandaag is hij een gerespecteerd multi-instrumentalist – vooral piano/orgel – die door heel wat bekende muzikanten gevraagd wordt. Zo is hij al ettelijke jaren de vaste side-man van Bonnie Raitt. Ook werkte hij samen met o.a. Taj Mahal, BB King, Ryan Adams en Eric Burdon. Aflopen Jazz & Heritage Festival in New Orleans konden wij vaststellen dat Jon in zijn thuisstad een boegbeeld is voor de hele muzikale New Orleans scene. Of het nu solo, als side-man of met zijn band The Absolute Monster Gentlemen is, hij is niet meer weg te denken uit de dagelijkse muzikale routine daar. In clubs als Tipitina’s en The Maple Leaf is hij een graag geziene gast en kan hij rekenen op een hele schare fans.

Op het laatste (Ge)Varenwinkelfestival was hij nog met zijn band de hoofdact op vrijdagavond en dat werd een zinderend funky rythm & blues feestje. In 2009 werkte hij ook samen met jazzgitaarlegende John Scofield. Dit resulteerde in het album ‘Piety Street’ genaamd naar een bestaande straat in New Orleans. Scofield (Dayton, Ohio 1951) is dan weeral wereldberoemd geworden doordat hij jarenlang in de band van Jazzlegende Miles Davis speelde. Zijn zeer herkenbare gitaarsound staat garant voor kwaliteit. Dat hij niet voor één gat te vangen is, bewees hij op zijn vele albums waarop hij steeds verrassend verschillende stijlen gaande van free-jazz over funk tot improvisatie combineert en ook onder knie heeft. Hij speelt al sinds zijn elfde gitaar en werd naar de Jazz gezogen door te luisteren naar Wes Montgomery, Jim Hall en Pat Martino. Als beide heren samen beginnen te grasduinen in hun rijk muzikale verleden komen de mooiste dingen boven water. Op het podium vullen ze mekaar perfect aan. Jon op de ivoren toetsen en John als snarentovenaar, of hoe genialiteit in al zijn eenvoud toch zo mooi kan zijn. Ze voeren ons mee langs hun muzikale zwerftocht langsheen broeierige nachtclubs en jazztenten waar plezier en vertier hand in hand gaan met de muziek en de mensen die er vertoeven. Wat opvalt, is de stem van Jon Cleary. Zelden gehoord. Of het nu een Jazzstandard betreft ‘Until The Real Thing’ of een New Orleans swingnummer ‘People Say’ of de subliem gebrachte klassieker ‘Stardust’ steeds weer weet Jon het publiek te begeesteren met zijn stemtimbre en fraseringen die perfect tot hun recht komen in de desbetreffende song. Ook muzikaal krijg je die perfecte symbiose en het spelplezier spat er werkelijk af bij beide heren. Je kan merken dat ze enorm veel respect hebben voor mekaar en voor mekaars muzikaal vakmanschap. John schudt de ene na de andere fantastische jazzy gitaarsolo uit zijn mouw, zonder ook maar te vervallen in oeverloos freakend gesoleer. Hij wordt gepast afgelost door de muzikaal acrobatische pianomanoeuvres van Cleary. Dit is genieten met hoofdletter G.

Hoogtepunten volgen mekaar in sneltempo op en het verveelt nooit. De heren hoeven mekaar maar aan te kijken om mekaar muzikaal te begrijpen en rijgen zo de meest waanzinnige tempowissels en ritmeveranderingen aan mekaar. Het publiek luistert met open mond naar al dit fraais en soms kan je een speld horen vallen. Dit moet één van de meest intieme concerten zijn die ik al ooit meemaakte. Gewoon twee supermuzikanten die hun instrumenten volledig onder controle hebben en met ruimte voor mekaars improvisatietalent hun ding doen. Stillaan komen we aan het eind van dit begeesterend concert. Een spetterende versie van de Little Richard klassieker ‘Lucille’ en dan is het over. Dit is natuurlijk buiten het dolenthousiaste publiek gerekend en de heren komen nog eens terug voor een smooth-jazzy getinte encore ‘Talk To Me’. En dan is het echt over en uit. Ruim een uur en vijfenveertig minuten lang hielden beide heren ons in de ban van hun muzikale genialiteit. Ze krijgen dan ook hun verdiende staande ovatie die ze dankbaar in ontvangst nemen. Bedankt en chapeau aan het Depot dat in deze turbulente en woelige subsidieringstijden het aandurft om zulke concerten te programmeren. Enkel en alleen al een concert als dit is een revolutie in cultuurland waardig. Laat ons hopen dat we nog heel veel van zulke optredens kunnen en mogen meemaken in de toekomst.

Tekst: Huibbe

Foto’s: Ann Saenen

Setlist: Sooth Me/ I Know (You Don’t Love Me No More)/ Fever/ Let The Good Times Roll/ Until The Real Thing/ People Say/ Someday/ That’s Enough/ Stardust/ My Baby Is In Love/Loberta/Lucille////Talk To Me